Kościół parafialny pw. Świętej Trójcy w Świerznie jako ryglowy wzniesiony został w 1681 roku. Dwukrotnie był przebudowany. W 1708 roku przedłużono go od strony zachodniej, a w roku roku 1727 rozbudowano go od strony wschodniej. Poświęcenie kościoła jako świątyni rzymsko-katolickiej dokonano 13.10.1946 r. 10.01.1983r. jest kościół stał się świątynią parafii rzymsko-katolickiej p.w. Świętej Trójcy.
Kościół zlokalizowany jest w południowo-zachodniej części Świerzna, po zachodniej stronie drogi. Działka przykościelna rozległa w formie regularnego prostokąta. Na przedzie działki posadowiony jest budynek kościoła, zwrócony tylną ścianą szczytową w kierunku drogi.
W głębi mieści się plebania wzniesiona pod koniec lat dziewięćdziesiątych, usytuowana kalenicowo. Teren przykościelny od południa i wschodu ogrodzony jest ażurowym murem ceglanym, w pozostałej części siatką drucianą. Bezpośrednie otoczenie kościoła obsadzone kasztanowcami. Po północnej stronie budynku kościelnego znajduje się niewielki cmentarzyk; zachowane są tutaj nagrobki z końca XIX wieku.
Kościół jest obiektem trójfazowym: początkowo obrys zasadniczej bryły budynku kościelnego wynosił 1320×830 cm, do niego od strony zachodniej dostawiona była drewniana wieża na rzucie kwadratu 530×530 cm. Drugą fazę stanowi przedłużenie ścian długich w kierunku zachodnim, obudowujące wieże, tak ze obecnie wieża wyrasta z korpusu kościoła. Wreszcie trzecią fazę stanowi przedłużenie ścian długich o około 280 cm w kierunku wschodnim.
Jest to kościół salowy, bez jakichkolwiek podziałów wewnętrznych. Ściany obwodowe ryglowe, szkielet konstrukcyjny z dębiny, wypełnienie z cegły ceramicznej. Kwatery międzyryglowe otynkowane i pobielone. Elementy drewniane szkieletu poczernione impregnatem. Podwaliny zwęgłowane na nakładkę. Ściany obwodowe osadzone są na kamienno-ceglanych ławach fundamentowych. Podmurówka o wysokości do pięćdziesięciu cm niweluje lekki spadek terenu. Drzwi klepkowe (klepki) ułożone w jodełkę), nabite ćwiekami, zawieszone na pasowych zawiasach kowalskiej roboty. Drzwi pomiędzy wieżą a nawa dwuskrzydłową, płycinowe z naświetlem. Okna w przeważającej większości wtórne – o ostrołukowych nadprożach. Prostokątne, niewielkie okienka pierwotne, szklane w ołów, zachowały się jedynie w wieży. Posiadają one drobny podział kwaterowy za pomocą szczeblin. Są pojedyncze, stałe z prostymi drewnianymi opaskami. stopy belkowe nagie z trzema podciągami od strony nawy. Podłoże stanowi betonowa posadzka. Empora muzyczna zachowana jedynie przy zachodniej ścianie szczytowej. Pierwotnie podobne empory z drewna sosnowego znajdowały się wzdłuż obu ścian długich. Balustrada z ozdobnie profilowanych desek.
W części centralnej umieszczone organy firmy Grüneberg – Stettin 19 o trójdzielnej obudowie. Pierwotnie znajdowały się tutaj organy szafowe z XVIII wieku Na nieistniejących obecnie emporach wschodniej (“empora patronowa”), północnej i południowej umieszczone były tzw. wywody szlacheckie Bogusława Bodo von Flemminga oraz różnego rodzaju napisy, daty oraz herby. Pierwotnie ołtarz umiejscowiony był mniej więcej pośrodku nawy; był to tzw. ołtarz ambonalny (Kanzellaltar). Jego fragmenty w formie wtórnej stanowią obecny ołtarz z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem umieszczoną centralnie. W tylnej części nawy mieściła się prawdopodobnie salka katechetyczna. W kościele znajdowało się niegdyś cenne wyposażenie ruchome. Źródła wymieniają m.in.: srebrne kielichy z grawerowanymi herbami Flemmingów (początek XVIII wieku), srebrna złocona patena z 1707 roku, klepsydra z 1727 roku, woreczek z dzwonkiem do zbierania datków (Klingelbeutel) z 1797 roku, dwa barokowe świeczniki z drewna i inne.
Cennym elementem wyposażenia była również chrzcielnica z drewna sosnowego (z 1730 roku) umieszczona pierwotnie na barierze ołtarza. Dach trójspadowy, połacie pokryte karpiówką ułożoną w “rybią łuskę”, kalenica i naroża wyłożone gąsiorami ceramicznymi. Konstrukcja więźby dachowej krokwiowo-jętkowa (jętki zdwojone) z trójdzielną podporą stołową, wzmocnione zastrzałami stropowymi. Strych jednoprzestrzenny, wejście po dwubiegowych schodach ze spocznikiem, obudowanych deskową klatką schodową od strony wieży.
Wieża – ściana zachodnia ryglowa z wypełnieniem z cegły ceramicznej (analogiczne jak ściany korpusu kościoła), szkielet konstrukcyjny pozostałych ścian ukryty przedłużeniem ścian długich. Górna pierwszego prostopadłościennego korpusu wieży pionowo odeskowana. Zwieńczenie w formie hełmu na rzucie ośmiobocznym. Pokrycie z blachy ocynkowanej (pierwotnie gontowe). Na jednej z belek w przyziemiu wieży umieszczony napis: Baumeister Hand Wangerin Anno 1708 Dawid Wangerin den 26 Martij